آینده با گذشته

کفشهایم را میپوشم و در قدم میزنم

من زنده ام و زندگی ارزشِ رفتن دارد ...

آن قدر می روم تا صدای پاشنه هایم

گوش را کر کند !

خوب میدانم که گاه کفشها،

پاهایم را میزند،

میفشرد و به درد میاورد

اما من همچنان خواهم رفت

زیرا زندگی ارزش لنگ لنگان رفتن را نیز دارد ...

ماندن در کار نیست!

گذشته های دردناک را رها میکنم و به آینده نامعلوم،

نمی اندیشم!

ولی این را میدانم ،

آینده با گذشته یکسان نخواهد بود !